Zamknęłam oczy, próbując zasnąć, jednak przeszkodziły mi w tym wilki, kłócące sie kilka metrów ode mnie. Dwa basiory skakały sobie do gardeł, wyrywając kawałek mięsa.
Pokręciłam głową z dezaprobatą, jednak coś innego przykuło moją uwagę - na skraju Polany stał ciemny, potężny samiec, przypatrującą się zaistniałej sytuacji. Nie wyglądał na poruszonego, patrzył się na nich jak na szczeniaki, do których lekkomyślnego zachowania jest sie przyzwyczajonym.
Lustrując go wzrokiem, dopiero po dłuższej chwili zdałam sobie sprawę, że nie jest to zwykły wilk, a Alfa - najpotężniejsza odmiana naszej rasy.
Położyłam na sobie uszy, stając się prawie, że niedostrzegalną w gęstej trawie, jednak nawet to nie zwiodło przywódcy watahy. Szybko doprowadził on wilki do porządku, a następnie zaczął niebezpiecznie zbliżać się do miejsca mojego położenia.
- Wyjdziesz, czy mam nasłać na ciebie tych idiotów? - ciszę przeciął jego mroczny, dostojny głos, prze który przebiegł mnie dreszcz.
Podniosłam się i spóściłam głowę, ukazując tym samym szacunek do wilka wyższej rangi.
- Skąd jesteś? - spytał, a jego towarzysze posłali mu zdziwione spojrzenia. Co było dziwnego w tym pytaniu?
- Moja poprzednia wataha się rozpadła - odparłam po krótkiej chwili martwej ciszy. Nie potrafiłam spokojnie oddychać, powietrze zatrzymywało się w moich płucach, co nie ułatwiało zgrywania spokojnej.
Alfa westchnął tylko i odprawił wilki, dzięki czemu zostaliśmy sami.
- Możesz tu zostać na kilka dni, jeśli chcesz. Oczywiście nie będe cie wyganiał, ale z nimi zapewne nie wytrzymasz zbyt długo - rzekł i pokręcił głowa z dezaprobatą.
- Czy mogłabym wiedzieć dlaczego? - spytałam nieśmiało.
- Jesteś Omegą - zmarszczył nos. Nie wiem dlaczego, ale oczekiwałam innej reakcji.
- Ah, rozumiem - przeniosłam wzrok na swoje łapy.
- Jesteś pewna, że chcesz zostać? - zapytał i przekręcił delikatnie głowę w lewo.
- Tak - odparłam, kiedy uspokoiłam oddech. - Jestem pewna.
